DE ROMEINEN IN EUROPA EN GROOT-BRITTANNI.

Tegen 270 v. Chr. had de macht van Rome zich verspreid over wat nu heel Italië is en minder dan 50 jaar later heerste het Romeinse Rijk over alle landen rond de Middellandse Zee en strekte zich naar het noorden uit tot het huidige België. Het ‘latijniseren’ van miljoenen vierkante kilometers (tegenwoordig beslaan 25 landen het gebied) werd bereikt door overheersing, maar om zijn grip te behouden, had Rome de medewerking nodig van de mensen die het verslagen had en ze hadden vrijheid van godsdienst zo lang ze ook de goden van de Romeinen vereerden.

In 43 n. Chr. vielen de Romeinen Groot-Brittannië binnen. Hun grote goed getrainde legers zegevierden met relatief weinig bloedvergieten, maar niet alles verliep zoals ze wilden en Schotland en Ierland kwamen nooit onder Romeinse heerschappij.

In 61 n. Chr. leden de Romeinen hun grootste verlies, in East Anglia. Toen ze met geweld het land van de Iceni-stam, onder leiding van Boudicca (Boadicea), innamen, werd ze met de zweep geslagen en werden haar dochters verkracht. De Iceni en hun bondgenoten kwamen in opstand en plunderden de Romeinse steden Colchester, Londen en Verulamium. De verwoesting en slachtingen waren overal en zo’n 70.000 Romeinen en hun medestanders werden vermoord. Boudicca werd gevangen genomen en vergiftigde zichzelf.

De kleinere gevechten namen geleidelijk af en de daaropvolgende 400 jaar viel Groot-Brittannië onder Romeinse heerschappij.

 HET LANGE EN BLOEDERIGE

SPOOR VAN DE MARTELING

De oorsprong van foltering is verloren gegaan in de geschiedenis, maar gaat meer dan

2.000 jaar terug. Alle grote beschavingen in de wereld hebben foltering gebruikt om vijanden

en misdadigers te straffen of overtuigen. Zelfs voor de meest ontwikkelde volkeren – met

inbegrip van de oude Egyptenaren, Grieken en Romeinen, en culturen van Peru tot het verre

Oosten – was marteling iets wat veel voorkwam en meedogenloos was.

Eeuwenlang waren de martelmethoden in heel Europa veelvoudig en gevarieerd, net als de misdaden waar ze voor gebruikt werden. De kleinere criminelen werden voor straf een tijdje in het schandblok of aan de schandpaal gezet, zodat ze bespot en met vuil bekogeld konden worden. Van brandmerken, duimschroeven en duikstoel, de ernst van de straf nam toe met de misdaad. Uitrekken op de pijnbank werd gebruikt om bekentenissen uit te lokken; het langzaam pletten onder steenblokken werd meestal gereserveerd voor een ieder die weigerde om schuld te bekennen voor de rechtbank.

Er waren geen duidelijke scheidslijnen tussen lijfstraffen en marteling – zweepslagen en een flink pak slaag waren bijvoorbeeld heel gewoon. Marteling maakte ook vaak deel uit van het executieproces, zoals bij kruisiging, of bij het walgelijke ritueel waarbij het slachtoffer eerst werd opgehangen en van de ingewanden ontdaan (half wurgen en dan de ingewanden eruit trekken) voordat zijn hoofd en ledematen werden afgehakt.

Geestelijke marteling heeft altijd al bestaan naast de lichamelijke marteling. Verbanning, eenzame opsluiting en dreigementen aan de familieleden en vrienden van de slachtoffers zijn hier typische voorbeelden van. ‘Verfijningen’ die zijn voortgekomen uit de moderne psychologische technieken en medicijnen, hebben het nog afschuwelijker gemaakt.

amsterdam bezienswaardigheden